Przedszkole z Oddziałami Integracyjnymi nr 310

Przedszkole z Oddziałami Integracyjnymi nr 310

ul. Jana Brożka 17

01-451 Warszawa - Wola

Tel: (22) 836-46-65

E-mail: p310@eduwarszawa.pl

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na stronie internetowej można używać standardowych skrótów klawiaturowych przeglądarki.

Cechy motoryki dziecka nadpobudliwego psychoruchowo.

Cechy motoryki dziecka nadpobudliwego psychoruchowo.


Wśród dzieci sprawiających kłopoty wychowawcze i to często od wczesnego dzieciństwa jest grupa charakteryzująca się określonymi cechami zachowania. Są to dzieci niespokojne, nadmiernie ruchliwe i aktywne, o zmiennych nastrojach, impulsywne i roztrzepane. Nazywamy je dziećmi impulsywnymi psychoruchowo lub przejawiającymi zaburzenia hiprkinetyczne. Z nadpobudliwością mamy do czynienia wtedy, gdy dochodzi do powstania przewagi procesów pobudzania nad procesami hamowania. Jeżeli w fazie największego wzrostu mózgu występują jakieś przeszkody, mogą one doprowadzić do zmniejszenia się liczby połączeń nerwowych oraz spowolnić niezbędne biochemiczne procesy dojrzewania. To może zaburzyć dynamikę procesów nerwowych, wpłynąć na opóźnienie kształtowania się mowy, pisania, czytania oraz myślenia. Jest to jedna z przyczyn powstania nadpobudliwości psychoruchowej. Do innych możemy zaliczyć również uszkodzenia powstałe w życiu płodowym, w trakcie porodu, a także błędy wychowawcze i nerwowy tryb życia dziecka. Nadpobudliwość może przejawiać się w trzech sferach: ruchowej, poznawczej i emocjonalnej. Może występować w dwóch, trzech sferach lub tylko w jednej.

Typowe objawy nadpobudliwości w sferze ruchowej to: wzmożona ekspansja ruchowa i niepokój ruchowy. Dzieci, u których występuje wzmożona ekspansja ruchowa charakteryzują się ruchliwością, biegają, skaczą, krzyczą, na lekcji wyrywają się do odpowiedzi, machają rękami, są pełne energii, szukają każdej okazji, aby wyżyć się ruchowo. Natychmiast wykonują każde polecenie nauczyciela związane z ruchem. Gorzej jest, gdy mają coś wykonać na miejscu, w skupieniu. Nie mogą wtedy zapanować nad własnym pobudzeniem ruchowym. Na polecenie nauczyciela nie zwracają uwagi, co nie wynika z ich negatywnej postawy emocjonalnej, lecz z nieumiejętności panowania nad własnym pobudzeniem. Pobudzenie to wzrasta, gdy dziecko przebywa w grupie. Odpowiednie kierowanie dzieckiem daje dobre wyniki wychowawcze. Wadliwe oddziaływanie powoduje natomiast wtórne zaburzenia emocjonalne. Przy większym nasileniu nadpobudliwości ruchowej, może występować także niezręczność, brak dokładności, precyzji, co sprawia, że dzieci te ciągle coś tłuką, zrzucają, łamią i ulegają wypadkom. Inaczej objawia się niepokój ruchowy. Dzieci wykonują wtedy wiele drobnych, niepotrzebnych ruchów, np., bazgrzą po zeszycie, obgryzają ołówek, skrobią po ławce niszczą rzeczy znajdujące się wokół nich. Niepokój ruchowy często objawia się dodatkowymi skurczami mięśni, tikami, wyładowaniami ruchowymi; jeden zwalczony objaw może być zastępowane przez inne. Wzrost emocjonalnego napięcia czy surowa dyscyplina może doprowadzić do jąkania, nerwicy czy ruchów mimowolnych. Dzieci te są trudniejsze do odpowiedniego prowadzenia. Najlepszym sposobem oddziaływania na dzieci nadpobudliwe ruchowo jest zainteresowanie ich lekcją, tematem, przy równoczesnym zapewnieniu im wyżycia się.

Nadpobudliwość w sferze poznawczej przejawia się inaczej. Występuje wzmożony odruch orientacyjny na działające bodźce. Dziecko nie może skupić się na jednej rzeczy, ciągle coś je rozprasza, powodując nadmierne pobudzenie w centralnym układzie nerwowym. Odwraca się, rozmawia z kolegami, nie słucha, co się mówi na lekcji, zwraca uwagę na każdy szmer, głośno go komentując, a wyrywane do odpowiedzi nie wie w ogóle, co jest pytane. Odrabianie lekcji trwa długo i z małymi efektami. Czasami nadpobudliwość poznawcza może przejawiać się zaburzeniami procesu myślenia przy stosunkowo dobrej koncentracji. Występuje wtedy brak przemyślenia, pochopne wnioskowanie, brak głębszego zastanowienia się.

Nadpobudliwość może przejawiać się też w sferze emocjonalnej. Objawy tego typu nadpobudliwości są wielorakie, głównie polegają na zwiększonej wrażliwości na działające bodźce. U dzieci tych występują intensywniejsze reakcje uczuciowe na różne zdarzenia czy sytuacje. Są konfliktowe, mają trudności w przystosowaniu się do wymagań szkolnych. Nadpobudliwość emocjonalna może objawiać się także w postaci wzmożonej lękliwości. Pojawia się wtedy niepokój, lęk, strach przed różnymi sytuacjami, zwłaszcza szkolnymi. Przy odpowiedzi dzieci te pocą się, czerwienią lub bledną.

ZASADY POSTĘPOWANIA Z DZIECKIEM NADPOBUDLIWYM


1.. Konsekwencja w postępowaniu, stawianie jasnych granic, co dziecku wolno, a czego nie.
2. W pracy z dzieckiem należy zachować spokój i rozsądek.
3. Należy zwracać uwagę na staranne wykonanie prac oraz ich ukończenie, chwalić.
4. Stopniowo wydłużać czas trwania zadania.
5. Stała kontrola i przypominanie o obowiązkach oraz pomoc w ich realizacji.
6. Zawsze należy stwarzać poczucie bezpieczeństwa i dać dziecku do zrozumienia, że sieje kocha.
7. Ważne jest, aby dzienny rozkład zajęć dziecka był uporządkowany.
8. Osoby opiekujące się dzieckiem, w trudnych sytuacjach, powinny spokojnie interweniować i na bieżąco omówić problem.
9. Rodzice powinni codziennie poświęcać czas na rozmowę i wspólną zabawę z dzieckiem.
10. Każde dziecko powinno mieć własny teren: miejsce do nauki i wypoczynku.